Dan nu de beloofde blog over het eten in Tanzania. Hoewel het toch een beetje vreemd voelt om, in een land waar zoveel mensen (en dieren) honger hebben, uitgebreid over het eten te gaan schrijven.

Allereerst moet gezegd worden dat ik niets te klagen heb. De lodge waar ik verblijf voorziet mij van ontbijt en diner en meestal lunch ik mee op de shelter. Dat was gelijk les 1, want hoe veel (of hoe weinig) eten ze hebben doet er niet toe, als gast krijg je een bord vol voor je neus en het is onbeleefd dit af te slaan.

Het eten op de lodge is afwisselend Tanzaniaans en Europees. Het ontbijt bestaat uit brood (wat je echt moet roosteren) ei en fruit. Joghurt, museli en dat soort dingen zijn in de supermarkt wel te koop maar ontzettend duur. Het broodbeleg is jam of pindakaas. In de supermarkt is wel Nutella te krijgen maar ook niet te betalen.

Het lokale ontbijt is ‘Mandazi’ een soort oliebol van zoet brooddeeg. Best goed te eten (met jam) maar wel heel vet.

Vet is sowieso wel het codewoord hier. Of zoals Wilfred Genee zou zeggen: ‘vullen in plaats van voeden’. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben gek op lekker eten en niet bang voor een paar calorieën, maar je groente moet je gedurende de dag wel een beetje bij elkaar zien te schrapen.

Voor de lunch eet ik meestal echt lokaal. Chips mayai is echt heel lekker en vult als een avond maaltijd. Het is nog het best te vergelijken met een spaanse tortilla. De vertaling is letterlijk patat met ei. In een koekenpan (trouwens gewoon op straat op houtvuur) wordt voorgebakken friet gedaan en de pan wordt afgevuld met geklutst ei zodat je een omelet krijgt. Je eet de chips mayai met tomaten of chili saus.

Wat er verder geserveerd wordt is rijst met bruine bonen of bruine bonen met mais (Makanda). Dat is niet de mooie gele bonduelle mais (dat kennen ze hier als corn) maar veel witter, minder zoet en een grotere korrel.
Als laatste is er nog het typisch Tanzaniaanse Ugalli. Dit is een soort deegbal gemaakt van mais wat gegeten wordt met groente of saus. Met je vingers pluk je een stukje van de deegbal, dit vorm je met je vingers en daarmee schep je de groente (of saus) op. Geen bestek dus!

Als tussendoortje zijn er allerlei heerlijke pasteitjes te verkrijgen. Vooral de Samosa (een deegflap gevuld met groente of rundvlees) is erg lekker. Op straat kun je voornamelijk Chips Mayai, geroosterde banaan, geroosterde mais en samosa’s kopen. Ook zit er op elke straathoek wel een vrouw op een emmer die geroosterde pinda’s verkoopt, wel gepeld maar nog in het donkere velletje, heel lekker!

’s Avonds eet ik weer op de lodge. Lokaal avondeten is pilau (een soort nasi) en Chapati (een soort wraps gemaakt van pannenkoeken gevuld met groente en vlees en lekker gekruid). Sowieso veel koolhydraten als aardappelen, rijst en bonen. Daarnaast wordt er ook westers gekookt zoals pasta of hamburger met friet.

Als snack zijn er chips (hier crisps, chips is hier patat) in de meest bijzondere smaken te krijgen. De lekkerste vind ik bananenchips (heel bijzonder voor iemand die echt echt echt geen banaan lust). Bananenchips is gefrituurde banaan die daardoor de bananensmaak en de bananen structuur verliest, en dat bevalt mij wel.

Als laatste dan nog de drankjes. Ik drink voornamelijk koffie, thee en water. De enige koffie die ze hier kennen is oploskoffie en dat is wel een teleurstelling. Gister heb ik in een toeristisch café voor het eerst een échte cappuccino gehad, genieten! In een restaurant kun je allerlei verse sapjes krijgen. Annanas sap is favoriet! Op de lodge is een barretje waar je kilimanjaro bier kunt krijgen, alleen per halve liter. Niet super bijzonder maar wel lekker!

Cheers!