Na twee dagen gewerkt te hebben op het project wordt het wel weer eens tijd voor een update en de beloofde foto’s.

De eerste dag op het project was wel bijzonder. Je komt daar met de gedachte iets te gaan doen maar naar een eerste kennismaking met de directeur kreeg ik de opdracht “ga maar met de kinderen spelen ofzo”. Ik blijk een van vijf vrijwilligers te zijn, de meesten maken een werkdag van 10 tot 2. Dat klinkt heerlijk maar ik ben bang dat ik daar mijn voldoening niet uit ga halen. Uiteindelijk heb ik iets gevonden waar ik mijn tanden in kan zetten; een vrijwilliger heeft in de afgelopen weken 3 oude trapnaaimachines gevonden en er twee weer aan de praat gekregen. Zij heeft geprobeerd de meiden naailes te geven maar dat blijkt nog best heel moeilijk. Deze week is haar laatste week op het project en ik ga de boel overnemen. Mijn doel: een paar van de meiden leren naaien en één vrouw zo ver krijgen dat ze de boel draaiende kan houden zodra ik weg ben.

En daar begon de missie. Want hoewel ik in Nederland redelijk met mijn naaimachine om kan gaan is een trapnaaimachine wel even ander werk. Maar na een middag en een ochtend zweten heb ik het redelijk onder de knie en vanmorgen is dan mijn eerste kinderjurkje onder de machine vandaan gekomen. Ik heb geprobeerd een van de meiden te leren hoe het moet maar al snel kwam ik er achter dat de meesten niet eens weten hoe ze moeten knippen. En zo kwam het dat ik ineens kniples stond te geven, Jaja, je maakt wat mee.

Mijn werkdagen lopen van ongeveer 10 tot 4 (nog steeds heel chique). De route naar het werk is een heerlijk ochtendritueel. Vanuit de lodge loopt een zandweg vol kuilen gaten en rotsen naar beneden. Hoewel er genoeg piki piki’s gaan is het echt geen prettige route achterop een motor. Ik loop dus naar beneden midden door het straatleven van de wijk. Kinderen zwaaien en roepen Mambo Mzungu (hallo blanke), muziek schalt uit kleine winkeltjes, straten worden geveegd en tussen alle bedrijvigheid door lopen honden kippen en soms een koe of een geit.

Het eerste stuk naar mijn werk ga ik met de piki piki, het tweede stuk met de dala dala. Ook een hele bijzondere vorm van openbaar vervoer. Een dala dala is een minibusje (12 stoelen) waarmee je voor 400 shilling (€0,17) naar de andere kant van de stad kunt. Maar natuurlijk is er een keerzijde, want hoewel het busje 12 stoelen heeft is hij nooit vol en zit ik meestal met 22 anderen in de bus. Als ik de dala dala dan eindelijk weer uitgekropen ben moet ik nog ongeveer 10 minuten lopen door eenzelfde wijk als hierboven beschreven. En als ik er dan eindelijk ben word ik ontzettend enthousiast begroet door een groep kleine kinderen en een paar geiten. Dat is toch even anders dan met de auto naar kantoor.

Wanneer ik weer thuis ben spring ik als eerst onder de douche, hoewel het water hier nooit écht warm zal worden is er op het einde van de middag de meeste kans op een lauwe douche. En ik moet eerlijk zeggen dat ook koud douchen gewoon went. ’s Avonds wordt er voor ons gekookt en eten we met alle vrijwilligers onder de veranda en blijven we daar meestal de rest van de avond zitten.

Morgen ga ik naast kniples geven ook kijken of ik de meiden over lijntjes papier rechte lijnen kan leren naaien. Nog 3,5 week om m’n doel te halen!