Zo, Afrika. Ik ben nu bijna drie dagen in Arusha en voel me al zo anders dan toen ik hier aan kwam. Na een dag lang vliegen kwam ik aan op Kilimajaro airport in het donker. Hoewel ik niet snel bang ben voor beesten was mijn eerste kennismaking in Tanzania met motvlinders zo groot als kleine vogels en kakkerlakken zo groot als bananen. Niet een hele geruststellende gedachte. Bij immigratie mocht ik na 3 loketten dan toch echt het land in.

Buiten werd ik opgewacht door Donald, een van de medewerkers van de lodge waar ik verblijf. De weg was veel beter dan ik mij had voorgesteld. Een snelweg waardige strook asfalt waar je maar 50 km per uur mag rijden omdat er zebra paden (zonder doel) overheen lopen, drempels liggen, paarden, honden en mensen op lopen, onbewaakte spoorlijnen overheen gaan en het meest gevaarlijke; er rijden enorm veel voertuigen zonder licht. Na aankomst heb ik mijn klamboe opgehangen en ben in slaap gevallen.

Vrijdag ochtend werd ik al vroeg wakker door het geluid van een moskee in de buurt, gevolgd door het opstaan van mijn kamergenote Stefanie. De kamer heeft vier bedden maar voorlopig deel ik hem alleen nog maar met Stefanie, best prettig. Donald heeft me in de ochtend meegenomen Arusha in met nu al mijn favoriete vervoersmiddel: de piki piki. De allereerste keer best spannend maar je went er snel aan. Een piki piki is eigenlijk gewoon een taxi motor. Voor ca 2000 shilling (ongeveer 80 cent) brengt deze je naar het centrum van Arusha. Het gaat in tegen alles wat ik ooit geleerd heb en ik hoorde toch even de stem van mijn moeder in mijn hoofd toen ik zonder helm en op slippers achterop een motor stapte maar geloof me, het went sneller dan je denkt.

Naast de bank, de markt, het regelen van een lokale simkaart en de supermarkt ben ik vrijdag ook langs geweest op de shelter om kennis te maken en om een handtekening op te halen zodat mijn werkvergunning aangevraagd kan worden. Dat wordt nog wel spannend omdat ze sindskort een nieuwe president hebben in Tanzania en de regels behoorlijk zijn veranderd. Ik hoor van mede vrijwilligers dat ze soms wel twee weken moesten wachten voordat ze aan de slag konden. Ik neem de gok en ga in ieder geval maandag naar het project om daar een dag mee te draaien.

Tsja, en dan de vraag ‘Hoe is Afrika’? Ik moet eerlijk zeggen dat ik vrijdag echt in een soort cultuurshok terecht kwam en mezelf af vroeg of ik me hier een maand lang thuis zou kunnen voelen. Ik begreep niets van de taal en de gebruiken en hoewel Arusha in de zomer best toeristisch is wordt je als Mzungu (blanke) toch behoorlijk nagekeken. Maar het went ook heel snel, ik slenter al met veel meer vertrouwen de stoffige straten over en hoewel het koud douchen denk ik nooit gaat wennen valt er prima te leven met van tijd tot tijd geen stroom en stromend water.

Speaking of, op dit moment is er al de hele dag geen stroom en geen water. Ik schrijf deze blog met mn laatste restje accu dus moet jullie de foto’s nog even schuldig blijven. In de loop van komende week zal ik weer een update doen.

Liefs,

Ellie