Ik zit op een betonnen verranda in de schaduw voor mijn kamer. Alweer een hele tijd geleden sinds ik mijn laatste blog schreef. Onverwacht naar Nederland gekomen maar daar de draad weer opgepakt, nieuwe plannen gemaakt en nu zit ik alweer een aantal dagen in het prachtige Zuid Afrika.

Van het land zelf ga ik niet veel zien ben ik al achter. Ik verblijf in het Grietjie Nature Park niet ver van het krugerpark. Het is een big 5 reservaat wat betekend dat de lodge rondom afgezet is met een electrisch hek om ons te beschermen tegen leeuwen, luipaarden, olifanten en ander wild. Waarom zit ik hier? Voor de Bavianen.

De komende 3 weken werk ik als vrijwilliger in een opvang voor Bavianen. De apen die hier komen zijn altijd weesapen van een paar dagen tot een paar maanden oud. Moeders zijn meestal vermoord door boeren omdat ze grote rovers zijn en een hele oogst in enkele minuten kunnen vernielen. Vaak zien de boeren niet dat er een kleintje aan moeder vast zit, soms brengen ze hem zelf, soms verkopen ze de kleintjes als huisdier of ze worden door iemand gevonden. En dan begint het werk hier. De eerste 3 maanden wordt een baby aan een vrijwilliger gekoppeld als surrogaat moeder, overdag wordt er door alle vrijwilligers voor gezorgd maar ‘savonds slaapt de baby bij de surrogaat moeder. Na 3 maanden begint het bindingsproces met een bestaande apen troep omdat de baby dan alleen kan slapen. Het bindingsproces zal ik in een volgende blog meer over vertellen wanneer ik het zelf gezien heb. Op dit moment zijn er 3 babies die alle 3 tot morgen in quarantaine zitten ivm mogelijke schurft.

Mijn werkdag begint om 06.00 meestal met het schoonmaken van een apenverblijf waarin een troep apen woont die klaar is om uitgezet te worden in het wild. Helaas is het vinden van een goede plek erg moeilijk omdat je in Zuid Afrika niet eens de provincie grenzen over mag. De laatste uitzetting was succesvol maar binnen 3 maanden was de hele troep dood door illegaal jagen. Helaas zitten hier dus teveel apen die terug zouden moeten naar de natuur maar het niet kunnen. In oktober verwachten ze weer een uitzetting te kunnen doen maar de onderhandelingen over het gebied gaan moeizaam.

Maar goed, het schoonmaken. Een apen verblijf is echt goor! Ik heb geloof ik nog nooit zo veel diaree bij elkaar geschraapt maar het is wel een klusje met voldoening. Na het schoonmaken is het tijd voor een douche en dan zijn er allerlei shifts, soms werken in de groente tuin, flessen maken voor de babies, buiten in het reservaat op zoek gaan naar takken en stronken waarmee speelgoed en ‘uitdagende snacks’ gemaakt kunnen worden, koken van dikke maispap (in Tanzania aten we die zelf maar hier voeren we het aan de apen), sorteren van meelwormen (echt waar), het cavia verblijf schoonmaken, gedoneerd eten schoonmaken en sorteren, het ‘vlooien’ van de apen die uit een lab zijn gered en niet meer terug kunnen in een troep of in het wild en vanaf morgen ook de nursury shifts met de baby’s. De werkdag eindigd om 17.00 met het maken van de laatste flessen en het schoonmaken van de melkkeuken.

De vrijwilligersgroep is echt heel leuk. Veel Amerikanen (hoewel ik dacht dat ik daar wel genoeg van had maar de Amerikaanse Felice is echt m’n maatje hier), veel Engelsen, een paar Australiers, een Duitse en twee Nederlanders. Tussen de laatste shift en het donker hebben we nog even tijd om met de auto de omgeving door te rijden, elke dag een mini safari. Gister hebben we Olifanten gespot. De leeuwen zitten hier ook in de buurt, met enige regelmaat slaat de groep met wilde Bavianen (die afkomen op het voer) alarm war voor ons het teken is om binnen de hekken te blijven. Maar we hebben ze nog niet gezien.

Needless to say dat ik het echt fantastisch vind hier. Al het werk heeft nut en door alle verschillende shifts te draaien valt al het werk op zijn plaats in het grotere geheel. Ik wordt super smerig van de meest walgelijke dingen. Ik ben ook echt anders tegen dierenartsen aan gaan kijken, dat woord is gewoon een synoniem voor ‘smeer-mij-maar-onder-de-diarree’. Maar aan het eind van de dag lig ik moe en tevreden in mn bedje. Ik merk dat ik heel veel te vertellen heb, in de volgende blogs wordt het vast allemaal wat duidelijker.

Oh, het internet is om te huilen. Foto’s zijn erg moeilijk te laden dus ik geef geen garanties op visuele onderbouwing voordat ik weer terug ben :)