Tijd voor weer een update uit Tanzania. Ik snap dat het allemaal ontzettend cliché is maar ik ga het toch zeggen: de tijd gaat heel snel voorbij. Volgende week rond deze tijd heb ik mijn koffers alweer gepakt en bereid ik me voor op de terugreis. Hoewel ik ook wel weer zin heb om naar huis te gaan moet ik eerlijk zeggen dat de gedachte aan autoruiten krabben het nog niet heel aantrekkelijk maakt. Maar goed, we zijn er nog niet. Ik had een aantal doelen op mijn project en deze zijn nog niet behaald. Aan de bak dus!

Allereerst ben ik echt blij met het naai atelier. Het geven van naailessen is nog best heel moeilijk en helemaal aan meerdere mensen tegelijk op 2 antieke machines die tussendoor ook om de nodige reparatie vragen. Gelukkig heb ik Mama Rehema. Zij woont in dezelfde wijk als waar Pippi house staat en is naaister van beroep. En terwijl haar trapnaaimachine lieflijk spint helpt ze mee met het repareren van onze ratelende martelwerktuigen wanneer we het zelf niet kunnen.

Ik moet eerlijk toegeven dat de start niet makkelijk was. De spanningsbogen van de meiden waren kort en er waren ook dagen dat er niemand was voor naailes. Maar langzaamaan ging het steeds beter en er zijn nu zelfs meiden die uit hun zelf komen om te leren naaien. Daarnaast weten steeds meer meiden hun basis naai skills om te zetten naar het daadwerkelijk maken van tassen en jurkjes. Als laatste verstellen ze ook kleding die ze via donaties ontvangen maar die niet helemaal passen. Een van de meiden is echt een talent gebleken aan haar draag ik zoveel mogelijk over zodat ze de boel draaiende kan houden als ik weg ben.

Het tweede waar ik mij op gestort heb is het aanpakken van de sanitaire voorzieningen. Toen ik vier weken geleden aan kwam waren de nieuwe toiletten net klaar alleen was er geen geld meer om het sanitair te betegelen. Hierdoor is het lastiger schoon te houden en is schoolverzuim door buikklachten aan de orde van de dag. Via de Doingoood foundation is een groot deel van de financiering gedoneerd om het sanitair te tegelen. De rest is aangevuld door vrijwilligers. Nu is het alleen nog zaak dat de tegels inderdaad aan de wand komen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na een hoop regelwerk lijkt het er nu toch op dat er aankomende vrijdag gestart kan worden met tegelen.

Mijn laatste project is het op school krijgen van de kinderen. In Pippi house zitten 3 meiden die de leeftijd hebben om naar school te gaan maar niet op de goverment school in kunnen stromen omdat ze een leerachterstand hebben. Op een priveschool kunnen ze die achterstand inhalen zodat ze na de zomer op een gewone school in kunnen stromen. Alleen een privé school kost heel veel geld. Gelukkig kreeg ik vandaag de bevestiging dat ENGIE bereid is om het schoolgeld (inclusief transport en een schoolmaaltijd) voor deze 3 meiden te betalen. Vanaf morgen ga ik dus heel hard mijn best doen om deze meiden op school te krijgen voordat ik hier weg ben.

Kortom; nog best een aantal dingen te doen in nog heel weinig tijd. Daarnaast zijn er nog de donaties die ik van familie, vrienden en collega’s heb meegekregen. Een deel van het geld is besteed aan het naaiatelier. Toen ik daar kwam was er nauwelijks stof, één schaar, een paar kleuren garen en 10 spelden. Nu is er een voorraad aan stof, meerdere scharen, genoeg spelden, tornmessen, naaimachine olie, garen enz enz. Verder wordt Mama Rehema betaald voor haar hulp. Het is de bedoeling dat het atelier zich uiteindelijk gaat terug verdienen door de verkoop van tassen en jurken.

Een ander deel van het sponsor geld wordt uitgegeven aan de scholing van (straat)kinderen. Hoewel de school gratis is moet er wel een uniform, schriften en pennen worden betaald. School is niet alleen belangrijk zodat de kinderen een opleiding krijgen en van straat af zijn, het is ook een garantie voor in ieder geval één maaltijd per dag.

Nou, dat was in een notendop waar ik mee bezig ben en wat er met de donaties gebeurd. Ik houd jullie op de hoogte of het allemaal lukt!